BASURA ANG OPM!!!!!!

Oo! Tama, ang nababasa ninyo. Kahit na labis ang aking pagmamahal sa aking kultura, kasaysayan bayan at pagkamamayan ay hindi ko masikmura ang kasalukuyang kalagayan ng musikang Filipino. Musikang, ewan ko ba kung bakit ang pagkakasadlak ay ganoon na lamang.

Original Pinoy Music, ito ang tawag sa mga musikang nagawa sa kasalukuyan ng mga Filipinong mang-aawit. Mga musikang sa labis na pagkahumaling sa musikang kanluranin ay maituturing mo nang basura, Walang kwenta! Mga musikang binubuo ng mga paulit-ulit na mga salitang wala namang kapararakan. Mga musikang ang pinahahalagahan ay hindi ang sining kung hindi ang kita. Mga musikang ang kumakanta ay hindi kinakailangan may talento kundi sikat lamang. Ito, ito ang musikang patok ngayon sa bayan ng Filipinas.

Marami ang nagsasabi na kailangang itaguyod ang OPM. Naniniwala ako rito! At ang pinaka-mainam na gawin para ito ay mabuhay muli ay ang paggawa ng kanta. Kanta na ang wikang gagamitin ay Filipino. Kanta na ang paksa ay makahulugan at kapupulutan ng inspirasyon. Kanta na tatangkilikin ng masang Filipino, hindi dahil sa sikat lamang ang kumakanta o sa ritmo nitong masigla, kundi dahil napupukaw nito ang damdamin ng bawat tao. Ito ang mga kanta na hindi mo maririnig sa kasalukuyang OPM. Mga kantang naturingang "OPM" ngunit walang pagkakaiba sa kanluraning musika kundi ang wika lamang. 

Nasaan na ba ang mga musikero at kompositor na maglalahad ng isang pamantayang dekalidad para sa musikang Filipino? Nasaan na ba ang mga "producer" at "record labels" na handang sumugal ng pera't panahon para sa isang dekalidad na musikang Filipino? At higit sa lahat, nasaan na ba ang mga Filipinong handang tumangkilik ng mga dekalidad na musika? Wala! Sapagkat ang kanilang mga tenga ay natatakpan ng kawalang pag-asa. At ang kanilang isipan ay nilalamon ng mga katanungang, sinong tatangkilik sa kanila? Paano sila kikita? Paano sila mabubuhay? Kung ang panlasa ng mga tao ngayon ay nauulapan ng ritmo ng modernisasyon at melodiya ng salapi. 

Buti na lamang ay mayroon pa ring tulad nina Joey Ayala, Gloc-9,Gary Granada na libreng ipinamimigay ang kanyang mga musika (garygranada.co) , at marami pang iba na pilit gumagawa ng mga makabayan at dekalidad na musikang Filipino sa kabila ng di maipaliwanag na "demand". Sabi nga ng isang satirikong pahina sa Facebook, "Bobo ang Demand kaya Bobo rin ang Supply." Kung gusto natin ng dekalidad, maghanap tayo ng dekalidad. I-pressure natin ang ating mga sarili upang maging dekalidad at nag-iisip na mamamayan nang makatagpo tayo ng mga dekalidad na mga bagay na dapat lamang sumaatin.

N..I..K.Y

Ang tanong na ito'y madalas kong madatnan,

Sa aking isipa'y, ang sagot ay di madatnan,

Ang tanong ay kung bakit ang ating bayan

Ay isa nang bayang pinanawan na ng mga makabayan.

Ang baya'y isa raw Perlas sa Silangan,

Bayang sa labis na pagkamarikit, ay nahalina ang dayuhan,

Na sa matatamis na dila't pwersang di-padaraig ay tayo'y napailaliman,

Ng Leon, ng Agila, ng Pasikat na Araw ng Silangan.

'Tong tatlong ito'y labis sa atin kung makadikit,

Na sa napakatagal na panahon ng panggagago, pang-aalipusta't pangmamaliit,

Ay bumangon tayong muli at naghilom ang mga sugat,

Mula sa kalmot ng Leon, sa kuko ng Agila, at sa lapnos ng Araw.


Ngunit sa kabila ng sigaw ng kapayapaan at sa pangako nitong bagong-buhay

Na mas labis pa sa ecstasy ang epekto sa isipan yy lumaya na nga ba ang bawat isa sa atin?

Kung hindi'y ano itong ating bayan?

At kung oo'y, bakit ang pagmamahal sa baya'y patay?

Ngunit itong lahat nang ito'y imahinasyon ko lang pala,

Tayo pala'y hindi pa malaya 'pagkat sa Agila pa rin tayo nakaasa,

Marami pa rin palang makabayan hindi lang natin sila nakikita,

Pagkat sila lamang ay tahimik, tahimik sa isang tabi...sa dilim...sa ilalim...kung saan ang lahat ng nangabulok ay kasama nila.


Ngunit sa kanila'y may hindi nasama ang dahilan ng kasiklam-suklam nilang kalagayan,

Isang bagay na kahit anong gawin ay hindi mailagay sa dapat na kalagyan,

Karamihan ay dito na nakadikit ang kabuhayan na lumalapastangan sa ating bayan,

Sistema! Sistemang Bulok! Sistemang Di-Makabayan!

Kasiyahan at Kalungkutan sa Villamor Airbase

Ang lakas humagupit ng pagkakataon, panahon at oras. Lubhang nakabibilib habang nakalulungkot din naman ang kakaiba nitong paraan ng pagbabalanse ng mga bagay-bagay. Pilit tayo nitong ginugulantang ng masakit na katotohan na ang lahat ay panandalian. Na ang kasiyahan ay mayroong kalungkutan, na ang nakabibinging ingay ay di-sasansalang papalitan din ng isa pang nakabibinging katahimikan at mas masaklap pa ay ang pagpapaalalang kung may BUHAY ay may KAMATAYAN!


Sa pagdating ng Santo Papa ay nabalot ang buong bayan ng kagalakan. Sa ‘runway’ kung saan lumapag ang eroplanong lulan ang Santo Papa ay mayroong nakabibinging hiyawan at sigawan, pati na ang mahina ngunit mauulinigang hagulgol ng ilan sa mga nakakita sa Santo Papa ay bunga ng kasiyahan. Ang mga tao’y nagkukumpulan, alumpihit sa kinatatayuan lahat gustong makakita sa Santo Papa. dagdag mo pa sa mga taong ito ang LUMINYA SA ‘RED CARPET’ na OPISYAL NG GOBYERNO at isa-isang HUMALIK SA KAMAY ng Santo Papa. Ang lahat ng ito ay animo’y walang katapusan, animo’y nalasap na natin ang katiting ng langit dahil dito PERO sa isang kagulat-gulat na pangyayari ay nabaligtad na ang lahat nang ito.


Isang linggo matapos ang pag-alis ng Papa ay dumating naman ang C130 plane dala ang 42 na mga BAGONG BAYANI NG BAYAN (ang 2 ay nailibing na sa Maguindanao). 44 BAGONG BAYANI na walang ginawa kundi ang isabuhay ang sinumpaang tungkulin. 44 BAGONG BAYANI na nagpakamatay para sa bayan……….nang walang dangal. Naroon pa rin ang hiyaw at sigaw pati hagulgol, ngunit hindi na bunga ng kasiyahan, kundi bunga ng di-masukat na pighati sa di-katangap-tanggap nilang kamatayan. Ang mga PINUNO NG BAYAN na inaasahang UNANG MAKIKIRAMAY ay iilan lamang ang nagsidalo at ang pangulo ay nasa ‘car show’ #NASAAN ANG PANGULO?


Sapat na ba ang “National Day of Mourning”? Sapat na ba ang pag-“Half Mast” sa bawat bandilang ating Bayan? Sapat na ba ang donasyon mula mga mambabatas? Tama at sapat ba ang ginagawa ngayon ng ating pamahalaan?


Ang pagiging pulis o ang pagiging sundalo ay kahalintulad ng pagpapakamatay buhat ng dala nitong peligro at ang naturalesa nitong kawalang-katiyakan. Nariyan ang mga pulis at sundalo upang MAMATAY o PUMATAY, PERO sa isang MAKATAO at DAKILANG pamamaraang buhat ng isang layuning para sa kabutihang panlahat. Ngunit, bakit ganito ang nangyari sa ating mga kababayan? Namatay ng WALANG PURI !!!!! NAKAKAINIS…NAKAKAGALIT…


Isama mo pa ang MALAMYANG tugon ng GOBYERNO. Dahil ba “Mapagmahal TAYO sa KAPAYAPAAN? AT KARAPATANG PANTAO? Namatayan LANG naman kasi tayo ng 44 na sundalo na PATAY NA, PINATAY PA! ANONG KLASENG GOBYERNO ANG MAHAL ANG KAPAYAPAAN NGUNIT HINDI KILALA ANG HUSTISYA?


#ItsMoreFunToBeASoldierInThePhilippines #OnlyInThePhilippines #NasaanAngPangulo

Hibik ng Ina sa Anak

Tulungan mo ako Anak

‘Pagkat ako ay nangungulila,

Sa mainit na yakap at halik na kaytamis ng iyong mga Kapatid,

O, hindi mo matatalos ang ngayo’y aking nadarama

Para sa Inang inulila ng Anak.

Minsan naitatanong ko na lamang sa aking sarili,

Kung ang marubdob na pagmamahal nilang hindi masusukat ninuman,

Pag-aarugang hindi matatawaran ng kahit anong salapi,

At ang kanilang walang-sawang pagbabahagi ng oras sa akin,

Ay sa gunita’t alaala na lamang madaramang muli?

Maging iba ka nawa Anak at sa piling ko’y huwag nang lumayo pa,

‘Pagkat ang pagmamahal ko sa iyo’y di kayang masukat ninuman,

Sa aking bisig ika’y aking yayapusin nang mahigpit

Hanggang ang init ng gabi’y pumanaw sa iyo,

Alalahanin mo sana ako Anak sa gabi kung ako’y wala.

Sa iyong mapupulang pisngi’y walang darampi,

Kundi mga halik na singtamis ng madilaw na mangga,

Mga halik na magpapaalala sa iyo hindi ng kapighatian ng buhay,

Kundi ang walang katapusang kasiyahang dulot nito.

O Anak, hayaan mong kanlungin kita ng aking pagmamahal.

Ako’y may kahilingan, na kung bukas ay pumanglaw na ang sikat sa akin ng Araw,

Punuin mo sana ang iyong puso ng pagmamahal at kababaang-loob sa iyong kapwa,

Na kahit kaila’y hindi mo aalisin ang pananalig mo sa Diyos,

Manalig ka Anak at ipagdasal na sa kahit sa kabilang-buhay

Ay maranasan ko ang Kaginhawaan….

Pambansang Paraan ng Pagsulat at Pambansang Wika ng Pilipinas

Mula sa: magandafilipino.com

              Buhay ang isang bayang ang pagmamahal sa sariling kultura ay busilak. Pati na kung ang tingin ng bawat mamamayan sa kasaysayan ng bayan nila'y superyor. Ngunit mas kahanga-hanga pa kung ang wikang gamit nila'y katutubo sa kanila, isama na rin natin pati paraan ng kanilang pagsulat.

           

Mula kay: G. Emil Yap

              Tayo man sa Pilipinas, tulad ng ibang bansa, ay may sariling kultra at kasaysayan. Tyaka sariling wika at katutubong paraan ng pagsulat. Subalit ang tanong dito ay kung napapansin, napapangalagaan at itinatangi ba ng mga Pilipino ang kanilang ariling kultura at kasaysayan?

               Ikinagulat ng marami ang ginawang hakbang ni Senador Loren Legarda nang kanyang iminungkahi sa Senado ang Senate Bill No. 2440 na tumutukoy sa pagkilala sa Baybayin (ang katutubong paraan ng pagsulat ng mga Pilipino) bilang ang ating Pambansang Paraan ng Pagsulat. Kapag ito'y naipasa, ang NCCA (National Commission for Culture and the Arts) ay ipapalaganap, pananatilihin at poprotektahan ito. Kaugnay ng senate bill na ito ay ang Senate Bill No. 1899 na humihikayat sa mga ahensya ng pamahalaan upang maglagay ng Baybayin sa kanilang mga selyo, logo, atbp. Ang ginawa na ito ni Senador Legarda ay isang gawing talagang kapita-pitaganan na nagpapakita lamang ng kanyang marubdob na hangaring mapaunlad at maipalaganap ang ating kultura at kasaysayan. Ngunit para sa akin, kahit na labis ang aking pagmamahal sa bayan, hindi pa napapanahon ang ganitong hakbang. Marami pa kasing mga nasimulan na hakbangin ang ngayo'y "nakatengga" lang at iba pang problema na kailangang pagtuunan ng pansin.

Manuel Quezon
Mula sa: malacanan.gov.ph

                 Una, mayroon na tayong wikang pambansa, ngunit nagagamit ba? Oo! Pero nino? Ng mga pulitiko ba? Ng mga intelektwal ba? HINDI!!!! Ito ay isa sa mga tinutukoy kong hakbang na nasimulan na pero hindi ipinagpatuloy. Napakalayo nito sa esensya ng Surian ng Wikang Pambansa na may layuning mapag-isa ang bayan gamit ang iisang wika. Ang wikang gagamitin ng lahat mula sa maunlad hanggang sa karaniwang tao. Ayon kay Pangulong Quezon, hindi dapat Ingles o Kastila ang wikang gagamitin ng pamahalaan kaya kailangan ng wikang pambansa. Eh anung nangyari ngayon? Hindi nga Kastila ngunit Ingles naman!

               Pangalawa, kung hindi nga natin magamit-gamit ang ating wikang pambansa, paano natin gagamitin ang ating Baybayin kung ito ay epektibo lamang sa wikang Filipino? Isipin ninyo ang Department of Health ay maglalagay ng Baybayin sa logo nila. Hindi ba't nakakalito kung ang Ingles pa rin ang kanilang pangalan sapagkat hindi magkatugma ang kultura? Kagaya ng mga ahensya nating nangangalaga ng ating kultura at kasaysayan na may Baybayin nga sa "emblem" eh Ingles naman ang pangalan. Buti na lamang at napaiba ang Komisyon sa Wikang Filipino.

              Pangatlo at ang pinakamalungkot, iba na ang tingin ng kasalukuyang henerasyon sa ating kultura at kasaysayan. Karamihan sa kabataan ngayo'y maliit na ang tingin sa ating bayan bunsod ng kaliwa't kanang problemang ating kinakaharap at kolonyal na edukasyon. Mas nakatuon kasi ang sistema ng ating edukasyon sa pagpapataas ng ating kompitensiya sa larangan ng pagsulat, pagsasalita, at pag-intindi sa wikang Ingles. Na para bang nasa wikang ito nakabatay ang kaunlaran ng isang tao. Anu nang nangyari sa Filipino at Kasaysayan ng Pilipinas? Ayun gusto nang tanggalin.

Mula sa Tanggol Wika Facebook Page

             Wala namang masama sa bill na ito ang problema lang ay mayroon pang dapat na mga hakbang bago ito maisakatuparan. Paano kung naipasa nga ito at naipatupad? Sino kaya ang magpapanatili nito kung ang mga kabataan ng henerasyon na ito ay hindi nais ang ganitong hakbangin? Gagawa na naman ba tayo ng isa pang hakbang na kapos? Huwag na! Ang mas mabuti pa'y ihanda natin ang kabataan upang maging mga mabuti at tapat na "anak ng bayan" sa pamamagitan ng isang "makabayang sistema ng edukasyon." Sa ganitong paraan hindi na natin kakailanganin ng mga batas na pangkultura 'pagkat sila na mismo ang gagawa ng mga bagay na ikabubuti ng ating bayan.

Kabataan sa Panahon ng Lubhang Kasadlakan ng Bayan

Larawan mula sa: malacanang.gov.ph

           Globalisasyon, Industriyalisasyon at Matatag na Republika, ilan lamang ito sa mga bagay na inaasahang magpapalitada sa baku-bakong landasin ng Pilipinas sa iba’t ibang aspekto ng lipunan. Magpapahusay sa serbisyo ng ating gobyerno, makapagbibigay ng trabaho sa milyung-milyong Pilipino at ang pag-asang mas magiging kapaki-pakinabang para sa bayan ang ating agham at teknolohiya. Ito ang mahigpit na pinanghahawakan ng mga Pilipino sa pag-asang maalwanan ang kanilang pamumuhay sa hinaharap. Ngunit, ito ay bago ang ika-21 siglo, kung kailan ang mga tao ay malubha ang pagkakalango sa kaunlarang pangako ng bagong panahon. Kaunlaran, Kapayapaan, Katiwasayan—pawang matatamis na bungang dapat lamang na matikman ng bawat Pilipino. Ganito nila nakikita ang hinaharap nila, hinaharap nila na kasalukuyan natin ngayon. Kung gayon, natatamasa na ba natin ang katotohan ng mga hirayang ito?

Larawan kuha mula sa: rappler.com

            Simula ng pagpasok ng ika-21 siglo, di yata’t nabalot agad ng lagim ang ating gobyerno. Napatalsik ang ating pangulong nangako ng globalisasyon sa kasong pandarambong. At ang Globalisasyon ay napalitan ng Imperyalismo ng mga banyagang nais pagkaisahang unti-unti ang ating bayan. Hindi natin mapabilis-bilis ang industriya nating magbibigay sana ng disenteng trabaho sa ating mga kababayan at ang Republika nati’y balot ng katiwalian. Ganito tayo ngayon, malapit lamang tayo sa guni-guni ng kaunlaran. Ang katiwasayang hangad ay napalitan ng kahirapan na nagpapatiklop-tuhod sa mga kababayan

Larawan mula sa: pinoyweekly.org

nating kuba na sa pagkakayukod sa trabaho. Kahirapag nagdulot ng kagutuman sa mayorya ng ating populasyon. Sabi nila, sa Demokratikong lipunan malakas ang mayorya, ngunit bakit iba sila? Sila ang mayoryang mahina ang tinig sa hustisya habang nabubusalan naman ang bibig at napipiringan ang mata tuwing eleksyon. Dahil sa kahirapang ito, ang mga maralita rin nating kababayan ang siyang nalulugmok sa mga gawaing di-mainam gaya ng pagnanakaw. Pagnanakaw na kung ang konsensya nga ng mayayama’y hindi ligtas, paano pa kaya yaong mga kumakalam ang sikmura?

            Ito ang kalagayan natin ngayon. At wala nang makapagpapabago pa nito kundi tayong kabataan. Hahayaan pa ba natin itong maranasan at masilayan pa ng ating mga anak? Huwag na! Itigil na natin ito dito at gawing katotoohanan ang mga hiraya ng nakaraan. Ang pag-aaral natin sa kolehiyo ang ating tuntungan para ito ay maabot. Igugol natin ang ating kakayahan, enerhiya at panahon sa isang dakilang layuning mapaunlad ang ating bayan! ‘Pagkat kung tunay nating mahal ang ating bayan; sino pa ba ang hahayaang maging bulag, pipi’t bingi ang kanyang kababayan? Sino pa ba ang magiging tiwali? Sino pa ba ang hahayaang maghirap ang kanyang kapwa? Wala na! Dito lamang natin masasabing tayo ang tunay na pag-asa ng bayan kapag nalasap na natin ang kaginhawaang bunga nito. Kaginhawaang magpaparanas sa atin ng tunay na kalayaan! 

Larawan mula sa: mjqlaureta.blogspot.com/